Gareth Davis & Scanner

Gareth Davis – bass clarinet, electronics, field recordings
Robin Rimbaud:Scanner – Phenol Synth, electronics

LP on Miasmah Recordings, released November 2019

1 – Towards The Door
2 – Smokefall

Recorded and mixed by Gareth Davis
Artwork by Erik K Skodvin

 
 
 

The two collaborators, known separately for contemporary electronic music & free clarinet experimentations team up to create the delirious trip, Footfalls.

Two scenes are presented here, seemingly taken from different sides of the same desolated seaside setting, loosly inspired by poet and novalist T.S Elliot and Samuel Becket. In Towards the Door, Gareth Davis´ bass clarinet breathes slow, wave-like tones that merge with the oft-rythmic electronic textures from his counterpart. A third of the way in, Robin Rimbaud´s synth erupts into a Blade Runner-esque epic harmonic section that disappears as suddenly as it arrives – leaving ripples of oscillation in its wake, slowly unfolding into the sound of waves, as it arrives back where it begun : as a full circle, drawn in echo´s of sound.

Smokefall begins with the words „Invisible choirs“, subtly spoken by a woman’s voice among a blurred distant conversation, as textural sound effects creep forwards to the point where a slow progressing but steady LFO rhythm enters. Water, metal & smoke are absorbed into a creeping tribal passage, acompanied by long clarinet tones. The piece expands further and further into a state of ecstatic harmonic noise that fulfills all parts of your body – if played loud. Both artists from here on move into full on crushing electronics, all while Rimbaud´s Kilpatrick Phenol synth drives the background with its pulses and repetative bassline. The piece has an ellipse like rotation that makes one feel a sort of blissful vertigo that reverberates in your mind after the piece has ended.

Footfalls is an euphoric trip from two artists that – although prolific – manages to arrive at the perfect meeting point to deliver two hard to shake pieces of dizzying electro-acoustic perfection.

REVIEWS:

Fluid Radio
Footfalls (Miasmah, November 22) is a collaboration between Gareth Davis and Scanner. The pair present two scenes, loosely inspired by the poets and novelists T.S Elliot and Samuel Beckett and taken from differing sides of the same desolate seaside setting. In the grip of winter, the seaside slants, becoming bleak, and it’s a sharp contrast from an endless summer, with lifeless, empty harbours and thick clumps of seaweed hanging from the crests of cold waves. The water temperature has dropped to that of ice in liquid form. This desolation manifests through a bass clarinet – played by Gareth Davis – and its long, slinking drone stretches the music, causing it to echo through a rainy day and along soggy sand. Tourists don’t see this side of the beach, and the music reflects this.

As ever, Scanner (Robin Rimbaud) provides an impressive range of electronic oscillations and manipulations. Sound waves ride shotgun on their own tides, pulsing and then falling back, bubbling up and receding into nothingness, sometimes bringing the staccato of dashes and dots, and other times shrouding the clarinet’s tone in an electronic-made fog that comes rolling off the ocean, pulsing, glowing. John Carpenter would be proud. The sharp synths that enter seven or so minutes into the eighteen-minute opener ‘Towards The Door’ cut through the electronics, coming out of nowhere and rising up over the cold beach. The wail of a siren. The change in register lifts the music up, even if it’s just a temporary perch, and there’s no forewarning to it, which increases the sense of unease. For the most part, it remains low, stuck in the gloom of an overcast day, dank and grey.

This won’t appear on the postcards when summer season rolls around. Towards the end, the artificial sounds of the sea bleed out, and the authentic sound of the sea’s waves replace the electronic waves via field recordings of the ocean. Although the lapping of the shore is calming and ambient (Eno didn’t create ambient music – nature did), frequently used in meditation and rest, it feels a little cooler here, a little disquieting. The whole piece is mesmerising.

‘Smokefall’ is more voice-oriented, as it repeats and distorts a running phrase. Like some kind of nightmarish mantra, the voice lies in the background, barely audible, a radio signal or a police band picked up by an amplifier and hijacked by accident.

The electronics are more jagged here, providing a scratchy rhythm of their own: we’ve gone past the seafront and now stand beside the cliffs, walking around the top of the promenade for a better view…although it’s still largely the same, a grey, rolling mass covering the entire horizon. Environments affect the mind and its emotional tides, positively, negatively, or nonchalantly, and this bank of water does little to lift the tonal depression. Although the bass clarinet has more of a range and chooses to move around a bit more, it’s still not overly flexible, and the electronics wrap it up, constricting it. In fact, Scanner’s electronics are central to this piece. Although prolific, these two musicians never seem to run out of ideas. Footfalls is another step in the right direction.

James Catchpole

Dark Entries
Gareth Davis en Scanner, of wat je krijgt als je een klarinettist uit het experimentele veld kruist met een legendarische elektronica artiest.

Dat klinkt als een tang op een varken? Footfalls wil u van het tegendeel overtuigen.

Gedurende twee lange scènes die elk een plaatkant bestrijken tracht het duo je onder te dompelen in wat we bestempelen als een ijle trip.

Het uitgangspunt is een verlaten kustomgeving, bekeken langs twee verschillende kanten en is losjes geïnspireerd door schrijvers T.S. Elliot en Samuel Becket.

Hoor hoe Davis’ basklarinet tijdens ‘Towards The Door’ langzame golfachtige tonen ademt en hoe die perfect samengaan met de vaak ritmische elektronische structuren van zijn tegenhanger. Na een derde van het nummer barst de synth van Scanner uit in een harmonische sectie met ware Blade Runner-achtige epiek. Dit verrassende effect verdwijnt even plots als het kwam aanzetten, maar het laat zeker en vast trillingen in zijn kielzog achter die op hun beurt weer langzaam ontvouwen in het geluid van golven wat de cirkel van dit stuk rond maakt.

‘Smokefall’ begint met de woorden “invisible choirs”, subtiel uitgesproken door een vrouwenstem die zich lijkt te manifesteren uit een wazig gesprek op de achtergrond, terwijl textuureffecten naar voren kruipen tot op het punt waarop een langzaam voortschrijdend maar gestaag LFO (laagfrequente oscillator)-ritme binnenkomt. Vergezeld door lange klarinettonen doemen natuurlijke elementen middels een tribale passage voor de geest op.

Het stuk breidt zich steeds verder uit tot een toestand van extatische harmonische noise die -op een luid volume- doorheen alle delen van het lichaam stroomt.

Het betekent het startschot voor een spetterende finale, alwaar beide artiesten zich voluit storten op verpletterende elektronica. Rimbaud zorgt voor de repetitieve baslijn en door de ellipsachtige rotatie van het stuk ervaar je na afloop een soort zalige duizeligheid.

Wanneer we in een perstekst het woord klarinet horen vallen slaan we al bij voorbaat de boot af. Footfalls levert het bewijs dat we niet mogen teren op onze vooroordelen, want mede door dit vermaledijde instrument wordt er hier een staaltje van elektro-akoestische perfectie afgeleverd.

Paul Van de Gehuchte